Buğday, insanın temel ihtiyaçlarının en başında yer alır. Dünya çapında ekimi en çok yapılan iki üründen biridir ve ülkemizde de önemli bir yer tutar. Türkiye'de özellikle İç Anadolu bölgesinde yaygın olarak yetiştirilir. Buğday, genellikle ılıman ve serin iklimleri sever; aşırı sıcakları tercih etmez. Kil, kireç ve fosforlu toprakları sever. Yağış miktarının ortalama 600-650 milimetre olması gerekmektedir. Hasat zamanı, haziran ayının sonundan temmuz ayının sonuna kadar devam edebilir. Hasat edilen buğdaylar, orakla biçildikten sonra beş altı gün toprak üzerinde kuruması için bekletilir.

Buğdaylar kendi içinde üç ana kategoriye ayrılır: ekmeklik buğday, makarnalık buğday ve bisküvilik buğday. Bu ana grupların her biri kendi içinde daha küçük alt gruplara ayrılabilir. Buğday sap ve yaprak boyları genellikle yaklaşık yüz santimetreye kadar ulaşabilir, ancak cinsine göre 10-15 santimetre daha uzayabilirler. Ekmeklik buğday çeşitleri özenle seçilip ayrıldıktan sonra öğütülmek üzere gerekli yerlere götürülür ve un haline getirilir. Un haline getirilen buğdaylar da kendi içinde ayrıştırılır ve ekmeklik olarak seçilen buğdaylardan çeşitli ekmek türleri yapılır. Tam buğday ekmeği, kepek ekmeği, çavdar ekmeği, tandır ekmeği, karabuğday ekmeği ve beyaz ekmek gibi çeşitli ekmek türleri bu şekilde elde edilir. Bu çeşitleri artırmak elbette bizim elimizdedir.

Ekmeklik buğdayın temel özelliklerinden biri, yüksek gluten içeriğine sahip olmasıdır. Bu, ekmek yapımında elastik ve kabarmış bir yapı elde edilmesini sağlar. Ayrıca, ekmeklik buğday unları genellikle protein bakımından zengindir, bu da ekmeklerin besleyici değerini artırır.

Ekmeklik buğday çeşitleri, yetiştirme koşullarına göre farklılık gösterebilir. Örneğin, kurak bölgelerde dayanıklı türler tercih edilirken, sulak alanlarda daha verimli türler yetiştirilir. Bu çeşitler, genetik olarak hastalıklara karşı dirençli hale getirilmiş olabilir, bu da tarımsal verimi artırır ve ürün kaybını azaltır.

Ayrıca, ekmeklik buğdayın yetiştirilmesi sırasında sürdürülebilir tarım teknikleri kullanılması, toprak sağlığını korur ve çevresel etkileri minimize eder. Organik gübreler ve biyolojik mücadele yöntemleri, ekmeklik buğdayın daha sağlıklı ve çevre dostu bir şekilde yetiştirilmesine katkı sağlar.